Kącik logopedy :)
Zajęcia logopedyczne w Przedszkolu Nr 30 "Zielona Łódeczka"
prowadzi mgr Magdalena Fijałkowska
środa 9.00- 14.30
czwartek 9.00- 14.30
Terapia logopedyczna odbywa się indywidualnie oraz w formie zajęć grupowych.
Na podstawie przesiewowego badania mowy, do terapii logopedycznej zakwalifikowane są dzieci z różnych grup wiekowych,
w zależności od ich indywidualnych potrzeb rozwojowych.
Ważne!
Zajęcia z logopedą to tylko namiastka ćwiczeń.
Należy pamiętać, aby terapia przynosiła efekty, ćwiczenia z dzieckiem powinny odbywać się również systematycznie w domu.
Zachęcamy i życzymy przyjemności z zabaw logopedycznych!!!
| Przykładowe zadania do ćwiczeń w domu (aby pobrać, proszę kliknąć w ikonkę) |
 |
Co możemy zrobić, aby pomóc dziecku w rozwoju mowy?
Poniżej przedstawiam listę zaleceń, czyli czynności mających wpływ na rozwój mowy dziecka z bardzo niskim lub niskim zasobem słownika czynnego.
• Dziecko powyżej pierwszego roku życia nie powinno korzystać ze smoczka czy butelki ze smoczkiem;
• Ograniczamy wszelkie media, telewizję oglądamy bez udziału dzieci, nigdy nie włączamy przy jedzeniu. Telewizor nie jest włączony, gdy Dorośli z niego nie korzystają.
• Mówimy językiem prostym i zrozumiałym dla Dziecka, nawiązując z nim kontakt wzrokowy. Zadajemy pytania - czekamy na odpowiedź, jeśli jej nie ma po 5 sekundach, mówimy np.: pokazując obrazek kota zadajemy pytanie „a co to?” wsparcie lub potwierdzenie „tak, to jest kot”
• Nigdy nie zmuszamy dziecka do mówienia, chwalimy za wszelkie postępy, nie ganimy za błędy.
• Sprawdzamy pozycję spoczynkową języka w trakcie snu.*
• Staramy się umożliwić dziecku oddychanie noskiem.*
• Dajemy prawidłowe wzorce wymowy (mówimy powoli, wyraźnie ).
• Rozmawiamy z dzieckiem językiem dorosłych ( bez spieszczania )
• Motywujemy do poprawnej wymowy udając niezrozumienie, z umiarem oczywiście (bez frustracji dziecka). Dzieci rozumiane przez najbliższych nie czują tak potrzeby komunikacji.
• Wszystkie sytuacje naszego kontaktu z dzieckiem wykorzystywać do stymulowania mowy ( podczas codziennych czynności dziecka takich, jak jedzenie, ubieranie nazywać przedmioty, czynności.....)
• Usprawniamy motorykę dużą i małą.
• Gimnastykujemy narządy artykulacyjne w formie zabawy (konik-kląskanie, parskanie, wylizywanie talerzyka, całusy itd)
• Wprowadzać ćwiczenia oddechowe (dmuchanie na lekkie przedmioty np. waciki, piórka, paski papieru....)
• Uwzględniamy „zabawy paluszkowe” („Idzie rak..”, „Sroczka kaszkę warzyła”)
• Czytamy i opowiadamy bajki, oglądamy obrazki, nazywamy. Bardziej wskazane jest tu opowiadanie „własnym językiem” ze zmienną intonacją i wskazywaniem obrazków, niż monotonne czytanie. Zachowujemy wspólne pole uwagi.
• Śpiewanie dziecku i razem z dzieckiem, z uwzględnieniem rytmu ( wyklaskiwanie, wystukiwanie...)
• Ćwiczymy pamięć przez mówienie do dziecka krótkich wierszyków i rymowanek.
• Zapewniamy dziecku zabawki dydaktyczne dostosowane do wieku ( klocki, układanki i loteryjki obrazkowe, puzzle.....)
* jest to niezbędne dla prawidłowej artykulacji głosek i prawidłowego rozwoju twarzoczaszki, przebiegu funkcji prymarnych (nie jedyne, ale bardzo ważne).
Oddychajmy nosem
Istotną funkcją nosa jest pełnienie funkcji ochronnej przed wdychanymi patogenami.
Kiedy oddychamy, powietrze przechodzi przez nos - nozdrza z rzęskami i komórkami odpornościowymi.
Pomaga to wychwycić i usunąć szkodliwe cząsteczki. Mówimy tu o bakteriach i wirusach z powietrza, którym oddychamy.
Dzięki temu nie dostają sie do płuc .
Pamiętajmy też o tlenku azotu, który jest wytwarzany przez nasz organizmy w trybie oddychania torem nosowym.
Oddychając nosem nasz oddech jest głębszy, organizm lepiej dotleniony. Uruchamiamy mięsień- przeponę. Wzmacniamy mięśnie brzuszne.
Oddychanie nosem, aktywowanie mięśnia przepony, w tym też "brzuchem" ma swoją siłę
- zapewnia pracę limfatycznego „serca" - przepony, przepompowywaniu płynu z dołu do góry,
również masażowi wszystkich narządów wewnętrznych jamy brzusznej i klatki piersiowej.
Uzyskuje się to tak: należy nabrać powietrza, przetrzymać, trochę wypuścić, wstrzymać oddech na tak długo jak możesz.
Oddychając nosem kształtujemy też nasze podniebienie twarde i dajemy szansę na prawidłową pozycję spoczynkową języka.
Odruch ssania a przetrwały odruch ssania u dziecka (parafunkcje).
I co lepsze, smoczek czy kciuk?
Po pierwsze - odruch ssania jest oczekiwanym odruchem, pojawia się w trakcie życia płodowego
około siedemnastego tygodnia życia (~17hbd), a zanika między 1. – 2. r. ż.
Na zdjęciach USG można często uchwycić obraz maluszka ssącego kciuk w łonie matki
Odruch ten służy do zaspokajania potrzeby głodu, relaksacji, wyciszenia,
przygotowuje również aparat artykulacyjny do mówienia, wspiera i ćwiczy proces oddychania ( o ile jest normatywny).
Potrzeba ssania narasta około 4 – 6 mż. Można wówczas wprowadzać smoczek uspokajacz.
Pierwszy miesiąc życia warto przeznaczyć na naukę ssania piersi,
próby wycofania się ze smoczka można zacząć po 6. miesiącu życia, gdy rozszerzamy dietę,
przygodę ze smoczkiem warto skończyć najlepiej ok 1. r. ż.
Smoczek uspokajacz warto wyjmować w trakcie aktywności dziecka (spacer),
aby umożliwić pierwszą komunikację z otoczeniem. Nie jest też wskazany w trakcie snu,
blokuje bowiem naukę prawidłowej pozycji spoczynkowej języka - czubek języka znajduje się za górnymi zębami,
lekko odsunięty od nich, jego boki są "przyklejone" do zębów trzonowych,
u maluszków oczywiście jeszcze ich nie ma.
Pozycję tą sprawdzamy w trakcie snu dziecka, lekko kciukiem odciągając brodę w dół.
W ~ 3-4 mż dziecko często manipuluje rączkami w buzi, lubi wkładać palce i piąstki do ust.
Jest to normatywne zachowanie. Rozładowuje napięcia emocjonalne,
dziecko poznaje swoje ciało, rozwija zmysł dotyku. Zachowanie to powinno zaniknąć do około 2 rż.
Nie mylmy też tego odruchu z ssaniem kciuka...
Po drugie i najważniejsze - jeśli prawidłowo rozwijające się roczne dziecko nadal uporczywie domaga się smoczka,
ssie róg kocyka, wargę, inne części ubranka lub pościeli, lub co gorsza - kciuk (bo ten ma zawsze przy sobie),
pomyślmy wówczas o konsultacji np. logopedycznej, terapeuty Integracji Sensorycznej, psychologa.
Pozycja spoczynkowa języka
Gdzie trzymasz język? - Pozycja spoczynkowa języka
Nasz język jest najlepszym, bezpłatnym aparatem ortodontycznym, pod warunkiem,
że około dwadzieścia godzin na dobę odpoczywa przytulony do podniebienia.
Zazwyczaj nie zastanawiamy się, gdzie znajduje się nasz język, gdy, np. nie mówimy, śpiewamy, jemy, pijemy, śmiejemy się, kaszlemy, ziewamy.
Pozornie wydaje się, że język powinien „spoczywać” na dnie jamy ustnej.
Fakty są inne – płaski, język winien być rozłożony u góry, na podniebieniu.
Jego czubek nie powinien, np. napierać na zęby - tylko również leżeć na górze
odsunięty kilka milimetrów od górnych zębów (przyśrodkowych siekaczy szczęki).
Takie położenie, zwane pozycją spoczynkową języka (PSJ) sprzyja poprawnemu rozwojowi i funkcjonowaniu m. in.:
**narządów mowy: warg, policzków, żuchwy, zębów - by pięknie mówić
**szczęki, twarzoczaszki, postawy ciała - by zdrowo żyć i dobrze wyglądać
Aby ją wypracować, można np.: wykonywać różne ćwiczenia, które wzmacniają i uświadamiają nam mięśnie języka.
Niektóre z nich to: mlaskanie, zlizywanie z podniebienia ulubionego jedzenia,
kląskanie, przytrzymywanie językiem chrupka lub opłatka na podniebieniu (np. andrut),
przykrywanie szerokim językiem górnych zębów, zasysanie języka (naśladujemy ssanie cukierka).
Ćwiczenia te powinny być wykonywane w prawidłowej, symetrycznej pozycji ciała, warg i powtarzane regularnie,
z pomocą przypominajek i/lub nagród.
Nasz język może naprawdę wiele zdziałać dla naszego zdrowia fizycznego i dobrego samopoczucia.
Jeśli chcesz sprawdzić to u swojego dziecka, można zajrzeć do buzi.
Najprościej sprawdzisz to u swojego dziecka, lekko odchylając brodę (żuchwę), gdy śpi.
Powinien pojawić się obraz jak w załączniku. Gdy dziecko śpi nawykowo z otwartą buzią,
język spoczywa na dnie jamy ustnej – czego nie chcemy, bo już wiemy jak ważna jest pozycja spoczynkowa języka.
Prawidłowej PSJ oczekujemy już od narodzin.
Prawidłowa PSJ jest też podstawą prawidłowego połykania (połykamy średnio 1 500 do 2 000 na dobę).
